akp'lilerin partizanlaşması

siyaseti de seviyorum yani napalım. arada bikaç yorum yapmaktan kendimi alamıyorum. bir de burada siyaset üzerine small talk yapacak kimsem yok, o yüzden aklımdakileri ancak bloga aktarabiliyorum.

internetten takip ettiğim kadarıyla, akp seçmeninde, yani gümüşhaneli muhafazakar çiftçiden göbekli çokbilmiş neo-liberal köşecilere kadar uzanan yelpazede, feci bir partizanlaşma gözlenmekte. çoğunda, ezelden beri pek bir yüksek sesle çalışan savunma mekanizması, gürültüsünü korumaya devam etse de, eski çamaşır makineleri gibi tangır tungur sesler çıkarmaya ve kendini tutamayıp kostaklanmaya başlamış gibi. bu iyi bir şey mi? evet!
1. partizanlaşmak insanı eğitir. akp'ye sessizce oy verip, yakınlık kurdukları mentalite iktidara geldiğinden beri kişiliklerini kurabilmeye, varlıklarına kategorik bir biçim vermeye, biçimlerinin toplumsal aynada yansımasını bulabilmeye başlamış olanlar, şimdi bir aşama daha öteye giderek ses çıkartıyor ve "akp süperdir ulan taam mı?" gibisinden dikleniyorlar. bu da elbette çok doğal, ve iyi. çünkü ses çıkarmak iyidir; partizanlaşmak, bir çeşit kirliliğe yol açsa ve çok temel bir düzeyde kalsa da, dünyayla entellektüel bir ilişki kurmak demektir. ilk başta ağzınızdan çıkanı kulağınız duymayabilir, ama zamanla duymaya başlar. korkulacak tarafları olsa da, sessizlikten iyidir.
2. türkiye'de ve bütün dünyada, sanırım, partizanlaşmak inişe geçişin hem göstergesi, hem de inişin dikleştiricisidir. sessizliğin sağladığı mağduriyet zırhının ortadan kalkmasını sağlar. çoğumuzun ne mal olduğu, ancak ağzımızı açıp gözümüzü yumduğumuz zaman anlaşılır. dolayısıyla, akp'nin partizanlaşması, aynı zamanda akp'nin açıksözlüleşmesi ve o geniş koalisyonu bir arada tutan çekirdek mentalitenin daha berraklıkla ortaya çıkacak olması demektir. bunda hayır vardır.