teşekkürler türk polisi

her işte bir hayır vardır.

dün kazan gibi bir kafayla kalkmıştım. hastaydım, nezleydim, günü evde geçirmek istiyordum. sonra televizyonu açıp hrant dink'in ölümünün ikinci yılı dolayısıyla yapılan yayınları görünce dayanamayıp çatalca'dan osmanbey'e gitmeye karar verdim. iki saatlik bir yolculuğun ardından agos'un önündeki kalabalığa karıştım. içimden, gelmekle iyi edip etmediğimi sorguluyor, burnumu çekmediğim saniyelerde sümkürmekle meşgul oluyordum.

sonra "tören" bitti ve ömer'le taksim'e doğru yürümeye başladık. harbiye civarında bir baktık öndekiler geri dönmüş ağızlarını burunlarını tutarak bize doğru koşturuyor. anladık ki polis gaz bombası atmış. saçmalığın böylesi. gayet sessiz sakin yürüyorduk gaz bombası neyin nesidir anlamadık.

olan bitenleri daha iyi gözlemek için hemen geri dönmeyip biraz daha bulunduğumuz yerde oyalanınca gaz bizim de burnumuza geldi. derhal gözlerimi yaşarttı, genzimi yaktı. söve söve elmadağ'ın yokuşlarından aşağılara doğru indik. içimden, keşke gelmeseydim, hasta hasta ne işim var burada diye geçiriyordum.

derken gaz benim burnumu bir anda açıverdi. baktım ki ne burnumu çekiyorum ne de sümkürüyorum. hatta beynime falan da iyi gelmiş olacak, böyle ferahlayıp kendime geldim. sonra işte zeynep'le buluştum, gezdik falan, fark ettim ki ben bomba gibiyim. gazı yediğimden beri gayet sağlıklı ve zindeyim. halbuki ne panadollar, tylolhotlar, sudafedler içmiştim de, bana mısın dememişti.

ne diyeyim; teşekkürler türk polisi.